Görme engellilere dokuz yıldır ışık tutan Vurgu Gazetesi 80 milyon lira bulunamadığı için iki aydır yayınlanamıyor

PERVİN METİN
Faks: (0212) 505 64 53



Ellerinden çalışma imkanı alındığında, kendilerini zincirlerle meydanlara bağladılar. Hiç özürlüsü yokmuşçasına, yalnızca sağlam insanlar düşünülerek uygulanan kent mimarilerini protesto için, çıkamadıkları merdivenlerin alt basamaklarında oturup açlık grevi yaptılar. Trafik ışıklarında kırmızıda geçmeye kalkıştılar...

Biraz isyan, biraz kırgınlık biraz da hüzün kokan bu cümleler, görme özürlülere yönelik çıkarılan gazetenin ilk sayfasında, düşünceden yazıya böyle dökülüyor. Vurgu Gazetesi, hayatı boyunca güneşi hiç görmeyen ya da toprağın rengini hiç bilmeyenlerin sesini, özellikle duymak istemeyenlere duyurmak için çıkarılan bir gazete. Gazeteyi, engellilerin davasını kişisel davaları gibi benimseyen gönüllüler çıkarıyor. Gazete aynı zamanda kasetlere okunarak görme engellilerin evine postalanıyor.

İki aydır yayınlanamıyor

Türkiye Görmezleri Eğitim ve Himaye Derneği tarafından çıkarılan Vurgu'nun Genel Yayın Yönetmeni Birsen Ermiş, namı diğer "Birsen Anne", dokuz yıl boyunca, her ay aksatmadan çıkarmayı başarmış gazeteyi. 150 bin liraya satılan sekiz sayfalık gazetenin, bin 500 abonesi var. Son iki aydır parasızlık yüzünden gazete çıkarılamıyor. Oysa aylık masrafı sadece 80 milyon lira.

Birsen Anne yaşadığı sıkıntıları anlatırken, dizginleyemediği gözyaşları da ona eşlik ediyor: "En büyük sıkıntıyı maddi yönden çekiyoruz. Kadıköy'ün her köşesinde, yalvar yakar gazetemizi satmaya çalışıyoruz. Tek gelir kaynağımız derneğe yapılan bağışlar. Çocuklarımın ameliyatları, kıyafet ihtiyaçları oluyor. Hepsine birden para bulmak çok zor."

Vurgu'da görme engellilerin problemleri, uğradıkları haksızlıklar ve onlara nasıl davranılması gerektiği anlatılmaya çalışılıyor. Okuyanları fazla sıkmamak için Türkiye'de olup biten güncel konulara da yer veriliyor. Daha sonra gazetede yazılan her satır, kasetlere okunarak, görme engellilerin evine tek kuruş alınmadan gönderiliyor.

İşsizlik ayrı bir dert

Birsen Anne dertli mi dertli. Sorunları, anlatmakla bitmiyor. "Boğaziçi Üniversitesi'ni bitiren çocuklarım sadece santrallerde iş bulabiliyor. En azından öğretmenlik hakkı tanınsın. Bu sistemin yarattığı yoksulluk içinde kör kalmışlarsa, onları nasıl suçlayabiliriz ki... Devlet, 12 görmeyenine iş bulamayacak kadar küçük değildir."

Gönüllüler de olmasa...

İnancının peşinden koşan ressam Ayşe Ethemoğlu, iç mimar Esin Seyitzade, yıllarca kapı kapı dolaşarak gazeteyi satan emekli bankacı Adalet Dinçbaş ve diğerleri... Hepsi "Vurguöyu yaşatmak, ayda 80 milyon lirayı sağlayabilmek için canla başla çalışıyorlar.

Bize acıyarak bakmayın


Derneğin gençlik komisyonunda çalışan, doğuştan gözleri görmeyen Bülbül Demirci, henüz 20 yaşında. Yaşadığı tüm haksızlığa rağmen cesaretini ve neşesini hep korumuş. Marmara Üniversitesi Psikoloji Bölümü'nde birinci sınıfta öğrenci olan Bülbül, "Gazete bizim sesimiz. Verilen mesajlar çok iyi" diyor.

Toplumun yarısının engellilere nasıl davranılacağını bilmediğinden yakınıyor: "Biri bana bakınca, ah vah çekmemeli. Görmüyorum ama çok şey başarabiliyorum. Öğretmen olmayı düşünüyorum. Ama daha üniversiteye başladığım ilk günlerde sorunlarla karşılaştım. Bir öğretim görevlisi, 'Burası sana göre değil. Burada olmamalıydın' dedi. İnsanlar bizi tanırsa neler yapabileceğimizi görürler.

Kaynak: Milliyet Gazetesi - 14/04/2000
http://www.milliyet.com.tr/2000/04/14/yasam/yas03.html